Zapraszamy do przeczytania wywiadu z lek. Angeliną Gruszką!
DCP: Co to są zaburzenia obsesyjno-kompulsywne?
Angelina Gruszka: Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne to zaburzenie, którego cechą charakterystyczną jest występowanie nawracających, natrętnych myśli (obsesje) i/lub czynności (kompulsje), którym trudno się oprzeć, ponieważ próba powstrzymania się od nich wiąże się z narastającym lękiem, niepokojem, napięciem, cierpieniem.
Rozpowszechnienie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w społeczeństwie można uznać za znaczne – sięga ono około 2,5% populacji. W przypadku, gdy zaburzenie to występuje w rodzinie, ryzyko jego rozwoju jest większe i sięga nawet 9–10%.
DCP: Czym są ruminacje?
Angelina Gruszka: Ruminacje to ciągłe, wielogodzinne, bezużyteczne, pseudofilozoficzne i trudne do przerwania „przeżuwanie” jednego tematu, kwestii lub myśli z niemożnością podjęcia decyzji i dojścia do konstruktywnych wniosków
DCP: W jaki sposób leczy się nerwicę natręctw?
Angelina Gruszka: Leczenie nerwicy natręctw jest procesem długotrwałym i złożonym. Bardzo istotnym elementem jest cierpliwość pacjenta, ponieważ obsesje i kompulsje z reguły powolnie i stopniowo reagują na zastosowane metody terapii. W leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych wykorzystuje się zarówno leki, jak i psychoterapię i techniki wspomagające. Osoby doświadczające łagodniejszych objawów można leczyć tylko za pomocą psychoterapii lub farmakoterapii. W przypadku dużego nasilenia objawów konieczne może być łączne zastosowanie obydwu tych metod. Podstawowymi lekami wykorzystywanymi w farmakoterapii zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych są leki przeciwdepresyjne: selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (np. sertralina, paroksetyna, fluwoksamina, citalopram, fluoksetyna) oraz lek trójpierścieniowy – klomipramina. Farmakoterapia trwa od wielu miesięcy do wielu lat. Niekiedy próba odstawienia leków wiąże się z nawrotem lub nasileniem natręctw – wówczas pacjent otrzymuje leki bezterminowo. W leczeniu farmakologicznym stosuje się zazwyczaj znacznie większe dawki leków przeciwdepresyjnych w porównaniu z dawkami zalecanymi chorym na depresję. Niekiedy – w celu zmniejszenia nasilenia lęku i napięcia – lekarz do leków przeciwdepresyjnych dołącza na początku terapii lek uspokajający lub nasenny. W przypadku współwystępowania tików leki przeciwdepresyjne łączy się z lekiem przeciwpsychotycznym Najlepiej udokumentowaną metodą leczenia psychoterapeutycznego zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych jest terapia poznawczo-behawioralna. W trakcie sesji terapeutycznych pacjent uczy się znosić ekspozycję na bodźce wywołujące lub nasilające natręctwa oraz uczy się stopniowo powstrzymywać od czynności natrętnych. U niektórych pacjentów znaczące korzyści może również przynieść psychoterapia psychodynamiczna.
Zapraszamy do umawiania wizyt!
Specjalistka przyjmuje we wtorki i czwartki w godz. 15:00-20:00 w formie online.
71 332 36 70
info@dcp.wroclaw.pl
www.dcp.wroclaw.pl
Wywiad 2
Zapraszamy do przeczytania wywiadu z lek. Angeliną Gruszką!
DCP: Co to są natrętne myśli?
Angelina Gruszka: Myśli natrętne (obsesje) mają charakter nasilony, intensywny i praktycznie zawsze są przeżywane przez pacjenta jako „przykre”, „wstydliwe”, „absurdalne”, „niechciane”. Pomimo że obsesje pojawiają się wbrew woli i budzą u pacjenta sprzeciw, to jednak uznawane są przez niego jako jego własne myśli.
DCP: Czym są czynności natrętne i jaką mają postać?
Angelina Gruszka: Czynności natrętne (kompulsje) podobnie jak obsesje, są przez pacjenta przeżywane jako bezsensowne i krępujące czy żenujące, ale zarazem nieuniknione – trudno się im sprzeciwić. Mogą one mieć różną postać:
· natrętne sprawdzanie (drzwi, kurków z wodą, przedmiotów itp.) będące odpowiedzią na natrętną niepewność;
· nawracające czyszczenie, mycie (np. mycie rąk), układanie itp. – związane z niepewnością czy czynności te zostały przeprowadzone prawidłowo, zgodnie z narzuconą sobie procedurą i czy były efektywne;
· nawracające poprawianie, układanie, porządkowanie, związane z obsesyjnym dążeniem do porządku, symetrii, określonego układu przedmiotów;
· czynności złożone, przypominające dziwaczne rytuały, które pacjent musi wykonać, aby zapobiec
· narastającemu napięciu lub groźbie katastrofalnych, choć wysoce nieprawdopodobnych konsekwencji, pomimo że zdaje sobie sprawę z nonsensowności swojego działania i myślenia (np. „muszę, skacząc na jednej nodze, okrążyć dwa razy mój samochód na parkingu, bo inaczej coś złego może stać się mojej córce”);
· przymusowe zbieranie i gromadzenie przedmiotów.
DCP: Czym są tiki?
Angelina Gruszka: są to mimowolne, nawracające ruchy (np. mruganie oczami, wzruszanie ramionami, grymasy twarzy itp.) lub zjawiska głosowe (chrząkanie, szczekanie, syczenie i inne), podobnie jak natręctwa odczuwane jako coś, czemu nie można lub bardzo trudno się oprzeć.
Zapraszamy do umawiania wizyt!
Specjalistka przyjmuje we wtorki i czwartki w godz. 15:00-20:00 w formie online.
71 332 36 70
info@dcp.wroclaw.pl
www.dcp.wroclaw.pl
